Bondevakkert og homoerotisk

KRISTIANSAND KUNSTHALL 
Lars Korff Lofthus
Jeg bæres frem til törstig Mand
Utstillinga står til 1. september

Nasjonalromantisk og homoerotisk 
Om du forlét handlegata i Kristiansand, går inn dørene til Folkebiblioteket og tek heisen opp til fjerde etasje, finn du ei fengande fargerik utstilling, som eit slags moderne og leikent tablå av 1800-talet anno 2024. Kristiansand Kunsthall satsar på måleriet gjennom heile 2024, og sommarens utstilling Jeg bæres frem til törstig Mand av Lars Korff Lofthus er vel verdt eit besøk eller to. 

Eg smilar då det fyrste som møter meg er ein sjokkrosa vegg. Dette er leikent tenkjer eg, der eg vandrar gjennom det store luftige rommet i Kunsthallen. På veggane heng maleri med bonderomantikk og begjær, rosemåling, nakne menn og moderne neon. Det er  nasjonalromantikk og erotikk, og Korff Lofthus let tema og motiv gå over i kvarandre og inn i kvarandre, i ei blanding av nytt og gamalt. 

Heimstad 
Korff Lofthus har atelier i heimbygda si i Hardanger, og det er her han hentar mange av motiva sine frå. Og med heimstadmålaren Nikolai Astrup som ei av inspirasjonskjeldene, går Korff Lofthus i dialog med det norske landskapsmaleriet. Med mjuke penselstrøk, feite linjer, og tynne blyantstrekar målar han same landskap fleire gongar, som i bileta Mot Sørfjorden.  Og eg må peike på eit gjennomgåande meisterleg fargespel, der fargane vi kjenner att frå bondekulturen flyt i hop med duse romantiske fargetonar og utbrot av sjokkmoderne neon. 

Landskapsmåleria vekkjer sterke heimlege kjensler i meg, for sjølv vaks eg nemleg opp i Jølster, midt i Astrup sitt rike. Og både kropp og auge kjenner att Astrup-referansane i Korff Lofthus sine skildringar av naturens ulike stemningar. Akutt vestlandslengt! Vi har kanskje alle ei trong til å knytte identitet til ein bestemt stad?

Karar, kjenger og staup
Utstillingstittelen Jeg bæres frem til törstig Mand har Lofthus henta frå boka «Ølbollerim frå Nordfjord». Ølbollerima vitnar om ein fleire hundre år lang tradisjon knytt til ølbollar, rim og drikkeskikkar. Inskripsjonen finn man kring ytterkanten av ei ølbolle, eller staup og kjenge, som dei også vert kalla, og fortel om både måtehald og fyll, mannsrolla, ritual og samhald. Eg vert fascinert over desse ølbolleskulpturane på kvite soklar. Dei er både folkelege og lyriske, og eg tykkjer det er tøft korleis Korff Lofthus tek folkekunsten inn i Kunsthallen slik, med ein leiken tilnærming til tradisjonen. 

Og ved å setje saman kjenge og kar, peikar Korff Lofthus på både notidas mangfald og fortidas kroppspolitikk. På 1800- talet kunne kunstneriske representasjonar av skeiv kjærleik til dømes være ei framstilling av to tette menn med ryggen til. Men i staden for å subtilt illustrere homofil erotikk forkledd i mytologiske eller tidlause motiv, målar Lofthus historia på ny. Med eit nasjonalromantisk slør over bileta, kler han av karane, vender dei mot oss, framhevar begjæret, og let betraktaren ta del i noko intimt og erotisk. Det er maskulint, mykje hud og mykje hårete bryst. Er det i overkant mange karar utan klede i Kunsthallen? Nei, faktisk ikkje, galleriveggane kler desse kroppane, både visuelt og tematisk. 

Saa danser vi paa Bord & Benk
Den aktuelle utstillinga, Korff Lofthus si mest omfattande separatutstilling til no, viser eit kunstnerskap med ein tydeleg personleg retning, forankra i heimstad og identitet, og rotfesta i folketradisjonen. Samanstillinga av natur, folkekultur og erotikk fungerer knakande godt, og utstillinga er gjennomkuratert og med fin flyt og halebiting. Eg tek heisen ned att til handlegatas folkemengd. På veg ut tenkjer eg det må være gøy å drikke øl frå ei rosa kjenge med gotisk skrift i gull. 

Denne anmeldelsen er en del av Kunstavisens prosjekt: Kunst og unge stemmer. Prosjektet støttes av Sparebankstiftelsen DNB.